#ปุกไปไหน #BhutanDay4

#ปุกไปไหน #BhutanDay4

       สวัสดีค่า ละนี่คือวันที่พีคที่สุดในทริปนี้ เป็นไฮไลท์ของทริปนี้เลยก็ว่าได้ และวันนี้ที่ๆเราจะไปนั้นก็คือ!!! วัดทักซัง ซึ่งชาวภูฏานมีความเชื่อกันว่าสักครึ่งนึงในชีวิต จะต้องขึ้นมาแสวงบุญที่วัดแห่งนี้เพื่อควา,เป็นศิริมงคล ความเจริญก้าวหน้าของชีวิต เอาละงั้นเรามาเริ่มกันเลย วันนี้เราตื่นตั้งตี5.30 ตื่นมาก็เปิดเว็ปเช็คอัตราแลกเปลี่ยนเงินซะหน่อยเพื่อความสบายใจ เพราะวันนี้อาจจะได้ช็อปปิ้งบ้างก่อนขึ้นเขา เราลงมากินข้าวเช้า 06:30 และออกเดินทางจากรรตอน 07:30 เราจะใช้เวลาประมาณครึ่งชม. ก็จะถึงที่จอดรถเพื่อขึ้นเขาไปวัดทักซัง และระหว่างอยู่บนรถ เจ้ารถบัสก็เกือบจะดูดวิญญาณเราสำเร็จเกือบจะหลับละ แต่!!สายตาเหลือบไปมองข้างทาง ก็ทำให้หลับไม่ลงเลยหิมะเต็มไปหมด ให้ฟีลประหนึ่งว่าตัวเองนั้นคือ เอลซ่า สวยงามขาวโพดไปหมด ตื่นตาตื่นใจ อยากจะวิ่งออกไปร้องเพลง Let it goooo

((ไม้วิเศษ))

       พอมาถึงลานจอดรถ พี่ไกด์ก็แนะนำให้เราเช่าไม้วิเศษเอาไว้คู่ใจเวลาเดินขึ้นเขา ขอบอกเถอะนะ ทุกคนที่จะขึ้นนี่ควรอย่างมากนะที่จะพกไม้ค้ำยันอันนี้ไปด้วย เลือกความสูงของไม้ให้พอเหมาะกับเราพอตอนลงจากเขา ก็เอามาคืนแม่ค้าด้วยละ อย่าโยนทิ้งข้างทางซะก่อน หลังจากเลือกไม้กันได้แล้วขั้นต่อไปจริงๆเราจะต้องไปเลือกน้องม้า เพื่อให้น้องพาเราไปส่งที่คาเฟ่ ซึ่งจะเป็นจุดพักแรก โดยใช้เวลาจากตรงที่เช่าม้า ถ้าเดินเท้าก็ประมาณชม.ครึ่ง แต่ถ้าให้น้องม้าไปส่งก็ชม.นึง เราตั้งใจแต่แรกว่าจะให้น้องไปส่งละ แต่ แต่ วันนี้หิมะตกหนัก ถ้าเราให้น้องไปส่ง อาจจะเกิดอันตรายได้ เพราะน้องอาจจะลื่นแพร้ดพาเราตกเขาได้ คุณปุกนี่นั้นเลยจำใจต้องเดินขึ้นไป เราเริ่มเดินตอน08:40

((น้องโพนี่ อดใช้บริการเลย))

       ทางเดินช่วงแรกของเรา พื้นที่เราเดินมีแต่หิมะปกคลุมไปหมด สวยงามฟิลเอลซ่าสุดๆ เราค่อยๆเดินไปเรื่อย ทางเป็นทางขึ้นเขาเบาๆไม่ชัน แต่ก็เล่นเอาเหนื่อยใช้ได้ เดินไปก็แวะพักเรื่อย เราไม่ต้องรีบร้อนใดๆ แนะนำให้พกน้ำมาสักขวด ไว้จิบเวลานั่งพักเด้อ ลูกอมอีกสักหน่อย เติมน้ำตาลให้ร่างกายได้สดใส พร้อมลุยต่อ ก็ต้องลุยแหละ เพราะมันกลับตัวไม่ได้แล้ว เราต้องไปให้ถึงวัดทักซัง!!!!

((นี่คือทางเดินของเรา))

((มนุษย์เดินเร็วสิ เลารออยู่))

       เนื่องจากเมื่อคืนพี่ไกด์ก็บอกแหละวันนี้เราจะเจอหิมะนะตอนเดินขึ้นเขา นี่ก็กลัวเลยเฮ้ยมันต้องหนาวแน่ๆ ก็จัดฮีทเทครุ่นอัลตราวอร์มใส่มาเลย ตามด้วยเสื้อแขนยาวแบบหนาอีกตัว ยัง ยังไม่พอ ใส่เสื้อหนาวแบบอุ่นแท้แน่นอนไปอีก ตอนแรกก็มันก็ดีอ่ะ กันหนาวได้ดี เวลายืนเฉยๆมันก็หนาว แต่หลังจากเราเดินไปจะเกือบชม.เครื่องก็ฮีท อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้น แม่เอ๊ยยยยย ร้อนนนนนนอยากจะถอดฮีทเทคทิ้งลงเขาไปซะเลย คือเหงื่อออกหลัง จนต้องถอดเสื้อกันหนาวเดิน เมื่อไหร่จะถึงสักทีวะเนี่ย อยากตะโกนให้หลังภูเขา เหนื่อยว้อยยยยยยยยยย แต่ที่ทำได้คือตะโกนในใจ แล้วก้าวขาเดินต่อไป พร้อมกับปลอบใจตัวเอง จะถึงแล้วๆ

((ถึงคาเฟ่แล้ววววว))

       เราเดินผ่านความหนาว ที่มันก็ร้อนไปในตัว คือสับสนในตัวเองมาก เลือกไม่ถูกจะร้อนหรือหนาวดีในที่สุดเราก็มาถึง คาเฟ่แล้วววว(โว้ยยยยยย) มาถึงจุดนี้ประมาณสิบโมงครึ่ง เป็นการเดินที่ยาวนาน แต่มันไม่ใช่การเดินทางราบธรรมดา นี่มันเดินขึ้นเขา และยังงงงงนะ นี่มันยังแค่จุดแวะพักยังไม่ถึงจุดหมายปลายทาง เราแวะพักจิบกาแฟอุ่นๆกับ บิสกิต ตบด้วยโค้กอีกสักกระป๋อง นั่งพักอยู่ราวๆ20นาที ก็พร้อมจะลุยต่อ จริงๆก็ไม่พร้อมแหละ แต่ต้องไปแล้วหลังจากนี้เราต้องเดินขึ้นเขาอีกประมาณครึ่งชม.จะถึงบันไดวัด เป็นครึ่งชม.ที่ทำไม มันเหนื่อยแบบบนี้นะ ลุยหิมะกันขึ้นไป ตัวเองเราก็ร้อนจากอุณหภูมิในร่างกาย จะไม่ใส่ฮู้ดคลุมหัว ก็ไม่ได้หิมะตกใส่อีก โอ๊ยยยยยยยยยยย อะไรกันวะเนี่ย

((ทรมาน ทราเวลจ้า))

       เอาละและแล้วเราก็มาถึงบันไดวัดจนได้ เราต้องเดินลงบันได 400ขั้น!!! หลังจากนั้นต้องเดินขึ้นอีก300ขั้น!!! ก็โออ่ะ.....โอ้โหอิเฮียยยยย บันไดอะไรของงงงงงงมึงงงงงง ไอตอนเดินลงก็ไม่เท่าไหร่เหนื่อยเบาๆพอทำใจรับไหว แต่พอตอนเดินขึ้นบันไดนี่ละ แม่เอ๊ยยยยยยยย อยากจะหายตัวได้จริงๆ เหนื่อยแบบยกให้ที่นี้เป็นที่หนึ่งหลังจากที่เคยผ่าน ทรมาน ทราเวลในรูปแบบอื่นๆมาแล้ว ที่นี้คุณปุกยกให้เป็นนัมเบอร์ วันเลยค่ะ มอบมงให้เลย อ่ะ แล้วเราก็มาถึงวัดจนได้ สุดยอดน้ำตาจิไหลชั้นนนนนมาาาาาถึงงงงงวัดทักซังแล้วววววววววววว!!!!

((ห้ามเอากระเป๋า โทรศัพท์มือถือเข้า))

      มาถึงวัดแล้วก็ต้องเอาของสัมภาระ กระเป๋าโทรศัพท์มือถือฝากไว้ในตู้ล็อกเกอร์ข้างล่างนี่นะคะ เค้าห้ามเอาเข้าไป ไม่ต้องคิดจะแอบ มีตร.ยืนเฝ้าอยู่ปากทางขึ้นเลยจ้ะ หนีไม่รอดจ้า ขึ้นไปข้างบนวัด จะเป็นห้องต่างๆให้เราได้ไหว้พระขอพร ทุกห้องจะต้องถอดรองเท้านะคะ มีหลายห้องอยู่ แต่จำไม่ได้ว่ากี่ห้อง สติไม่มีหายไปหมดละตอนเดินขึ้นเขามา

((นั้นไงวัดทักซัง))

       พอขึ้นไปได้ ก็ภูมิใจตัวเองมากเลยอ่ะ ว่าขึ้นไปถึงแล้ว เพราะปกติแล้วคุณปุกไม่ใช่สายทรหดแบบนี้เลย อย่างที่เคยเดินไปดูซากเครื่องบิน ที่ประเทศไอซ์แลนด์ หรือ การเดินไปดูบ่อน้ำเลข8ที่ประเทศออสเตรเลีย ตอนที่เดินทรมานแบบสองที่ที่บอกมาน่ะ ตอนเดินในใจมีแต่คำถามกับตัวเอง กุมาทำไรวะเนี่ย ทำไมต้องทรมานตัวเองอะไรแบบนี้ด้วย แต่ การมาเดินขึ้นวัดทักซัง เราไม่มีคำถามกับตัวเองเลยอ่ะ มีแต่ในหัวว่า จะต้องขึ้นไปให้ถึงวัดให้ได้ แล้วเราก็ทำสำเร็จ ต้องบอกว่าคนรอบข้างคุณปุกยังแปลกใจ ที่เราทำได้ คือจะบอกว่า ถ้าคุณปุกขึ้นมาถึงวัดทักซังได้ คนอื่นก็ขึ้นมาได้ เชื่อสิ!!!!

       หลังจากไหว้พระเสร็จครบทุกห้อง ก็ถึงเวลาที่เราจะเดินกลับไปที่คาเฟ่เพื่อกินข้าว หิวมากสุดๆ ตอนขาลงไม่ได้ดูนาฬิกาเลยมาลงมาประมาณกี่โมง เอาละลง300ขั้น ต้องค่อยๆเดินบันไดมันชัน ลงก็ง่ายแหละ แต่มาถึงตอนต้องขึ้น400ขึ้นนี้ดิ ต้องปลอบใจตัวเองว่า ใกล้ถึงละไปจนนนนแบบบ ใกล้ตายแล้วว้อยยย อ่าาาา แต่สุดท้ายเราก็ทำสำเร็จ รวมไปกลับ1,400ขั้น โอ้แม่เจ้า กราบหัวใจตัวเอง

((หิมะละลายไปกับแสงอาทิตย์))

       กินข้าวที่คาเฟ่เสร็จ เราก็พร้อมที่จะเดินลงไปข้างล่าง ไอเราก็คิดว่าชิวๆ มันเหนื่อยตอนขึ้นมาละเพราะตอนขึ้นเดินขึ้นเขาอย่างเดียวเลย ขาลงนี่ลงอย่างเดียว สบายแน่นอน แต่!!!อิชั้นคิดผิดค่ะคุณผู้ชมมมมม มันก็ยังคงเป็นทรมาน ทราเวลเหมือนเดิม เพราะตอนแรกที่เดินขึ้นมา พื้นมีแต่หิมะ แต่ตอนนี้หิมะละลายหมดแล้ว กลายเป็นน้ำที่ผสมกับดิน เป็นโคลน โอ้โห ลื่นสิแม่ สไลด์เป็นสกีเลยจ้าต้องคอยประคองตัวเองกับไม้วิเศษพยุงตัวเองไม่ให้ล้ม ต้องเล็งไลน์ที่จะลงดีๆว่าจะเอาทางไหนดีที่ไม่ให้ลื่นล้มไปซะก่อน ในใจก็แบบอิเฮียยยยยเอ๊ยยยยยย ตอนขึ้นก็พีคแล้ว ลงยังต้องพีคอีกหรอ

((เละ))

       ใครจะมาขึ้นลงเขาวัดทักซังหน้าหนาวแบบนี้ ทำใจเลยนะ รองเท้าเละจ้า นี่จะบอกให้รองเท้าอย่าใส่รองเท้าที่เป็นเนื้อผ้ามา ไม่งั้นน้ำมันจะซึมเข้ารองเท้าแฉะอีก แถมมันจะเลอะโคลนแบบต้องคิดเลยใครจะมาขึ้นลงเขาวัดทักซังหน้าหนาวแบบนี้ ทำใจเลยนะ รองเท้าเละจ้า นี่จะบอกให้รองเท้าอย่าใส่รองเท้าที่เป็นเนื้อผ้ามา ไม่งั้นน้ำมันจะซึมเข้ารองเท้าแฉะอีก แถมมันจะเลอะโคลนแบบต้องคิดเลยอ่ะ ต้องทิ้งมั๊ย ตอนขึ้นไปก็สวยงามฟีลเอลซ่าอยู่ดีๆหรอก ขาลงมานี่ อิหยังวะเนี่ย ทำไมกลายเป็นหนังอาฉลอง วิจิตรไปได้ เกือบจะนั่งปิ้งไก่ข้างทางแล้วมั๊ยละ เฮ้อ

((มนุษย์เดินไปสิ อย่าบ่น))

((ตรงนี้ตอนเช้าเป็นที่น้องม้าอยู่ แต่หิมะหายไปหมดแล้ว))

       และในที่สุดเราก็ลงมาถึงข้างล่างในเวลา 15:50!!!! ขึ้นไปตอนเวลา08:40 เก่งมากกกกกก ชมตัวเอง ไม่เชื่อตัวเองเหมือนกันว่าเดินขึ้นไปได้ยังไง ในระหว่างที่เขียนบล็อกนี่ก็นอนอยู่ที่รรในสภาพที่ขาร้าวรานไปหมดละ ไม่อยากจะลุกขึ้นเดินแม้จะแต่จะไปห้องน้ำ งั้นก็ปล่อยให้มันไหลไปปป เฮ้ย ไม่ได้ กต้องลุกด้วยความทรมานไปห้องน้ำสักหน่อยอ่ะ เป็นยังไงกันบ้างคะวันนี้พีคสุดๆไปเลยใช่มั๊ยวันนี้ขอตัวไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ปุกมาใหม่จ้า

 

ติดตามตอนที่ 5 ได้ที่นี่ #ปุกไปไหน #BhutanDay5